شعر - جلوه گاه دنیای آبی

ارسال‌کننده : احمد ابراهیم زاده در : 87/5/6 9:51 صبح

ترجیع بند :

حی علی الصلاه

جانان صدا کند، مارا به بارگاه دربارگاه قدس ، بااین همه گناه

بشنو چه دلنشین ، گوید مؤذّنش براعتلای خاق ، از چاه تابه ماه

حیّ علی الفلاح ، حیّ علی الصّلاح

درهای آسمان ، بگشوده اند های باشد خداخودش ، دلجوی ودرگشای

برآنکه بگذرد ، زین امتیاز وای روزش شود سیاه ، عمرش شود تباه

حیّ علی الفلاح ،حیّ علی الصّلاح

بشتاب غافلا، درمحضر حضور بازاهدان شهر ، با اشتیاق وشور

هنگام توبه شد، بر درگه غفور مگذار تاکند ، شیطان سرت کلاه

حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاح

خودرا مکن تباه ، اندر جهان پست چون نیست اندران ، پیروز بیشکست

ناکام از آن روند ،دلدادگان مست تاریخ هم بود، برحرف من گواه

حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاح

راه نماز را ، همواره پیش گیر بامانعان آن ، درگیر شو چو شیر

ایجاب اگر کند ، درراه آن بمیر گر بهر خلق وخیش خوبی وخیرخواه

حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاح

باصدق وبا خشوع ، آن را اقامه کن هم وقت آن به تن ،پاکیزه جامه کن

دل را زبد بری ، بااین ادامه کن نه اینکه مجری اش ، باشی توگاه گاه

حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاح

پیغمبر خدا ، آمد برای آن شد حضرت علی ، جانش فدای آن

خون حسین ریخت ، همچون بپای آن پس پشت کن به قهر، برهرچه سدّراه

حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاح

چان ودلت شود ، وقت نماز پاک از بهر حق شوی ،مشتاق وسینه جاک

اینگونه گر شوی ، از ابلهان چه باک گر مسخره کنند، با خنده قاه قاه

حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاح

بنگر چه با خلوص، خوبان باصفا رو سوی مسجدند ، مشتاق وبی ریا

تا عاشقی کنند، درخانه ِی خدا از بس که گشته اند، دلداه ی الاه

حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاح

خوانی اگر تماز درمسجد وبه جمع قول خدارسد ،پیوسته ات به سمع

پس دردلت شود، جز زهد قلع وقمع دیگر کجا شوی ، دلبند مال وجاه

حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاح

آبی به موعظه ، وقتت مکن تلف وقت نماز را ، اینسان مده زکف

بشتاب تارسی ، درانتهای صف باشد که از گناه ، گیری دران پناه

حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاح

.......................................................................................

بیدار شو هشیار شو

ای پر نـوای با صدای دل همـاهنگ با گریه های پر ریای شوم نیرنگ

کز عقده های مانده در آوار طاغوت از روزگار شرمسـار نکبت و ننگ

این گونه خواب آلوده داری در دل تنگ