جلوه گاه دنیای آبی

مثنوی1

تصور مرگ

فرض کن عزرائیل، پشت در ایستاده ست

                        بهر قبض روحت، فرض کن آماده ست

کو دل وجرئت، تا گردی از در بیرون

                       هرچه جرمت افزون،اضطرابت افزون

پشت در امّا نه ، پیش رویت باشد

                              پنجه اش پیوسته ، برگلویت باشد

 فرض کن می خواهد، گلویت بفشارد

                        تا که جسمی بی جان ،ازتو جا بگذارد

 دیگر از هر لذّت ،می کشی دست ودل

                      مات ومضطر مانی،چون الاغ اندر گل

 باگلوی بغضی ، می شوی بس نالان

                                 بااشاره گویی ، با زبان لالان

 دوستم عزرائیل مهلتی میخواهم

                              تادهم تغییری ، در مرام وراهم

 بعدازین میخواهم،حرف حق را گویم

                            در تمام عمرم، راه حق را جویم

 گربگوید نه نه، فرصتی دیگر نیست

                  بهر این مردم گو، آخرین حرفت چیست؟

 کرد خواهی فریاد ، آی مردم هشدار

                        درعملتان باشید ، نکته سنج وهشیار

 این جهان فانیّ و، لذّتش هم آنی است

                   دل برآن بستن از ، غفلت ونادانی است

 جز براه یزدان، پای خود مگذارید

                           باکلاه شیطان ، دل براو مسپارید

با همه یکرنگی ، کارتان باشد های

                       حیله گر درمردن، بارتان باشد وای

حقّ حقداران را، خوش ادابنمایید

                         تا در دوزخ را ،بهر خود نگشایید

 برکلام آبی ، گوش جان بسپارید

                        گفته های دین را ، برعبث مشمارید

کلمات کلیدی : مثنوی